BİRİKTİRME TAKINTILARI

Gözlerine çarpan her şeyin önem taşıyabileceğini, günün birinde lazım olabileceğini düşünürler. Onlar takıntı hastasıdırlar.

Çöp evleri bilirsiniz. Hiç çöp ev sahiplerinin nasıl insanlar olduklarını düşündünüz mü? Niçin sokakta ne bulurlarsa evlerine toplarlar bu kişiler? Pislikten zevk mi alırlar? Akıllarını mı kaybetmişlerdir?

Çöp ev sahipleri ne pislik sevdalısı ne delidirler. Biriktirme takıntıları vardır sokağı eve taşıyanlarda
Kaldırıma atılmış bir pet şişeyi, bir tel parçasını orada öylece bırakıp gitmek onlara çok zor gelir. Şişeden veya telden uzaklaştıkça –takıntı hastalığının her türünde olduğu gibi- şiddetli bir kaygı kaplar içlerini. Bu kaygıyı gidermek için de kaldırıma eğilip ceplerine, çantalarına atıverirler ‘lazım olabilecek’ her nesneyi. Ve her nesne de elbette günün birinde lazım olacaktır.
Biriktiriciler aslında hepimizin çevresinde vardır. ‘Annem hiçbir şeyi atmaz. Ev nerdeyse çöp eve dönecek,’ diye yakınan insanları herkes tanımıştır. Atamamak da bir tür biriktirme takıntısıdır. Bir kadın hastamızın eşi dert yanıyordu:
-’1964 yılında evlendik. O tarihten beri evimize giren hiçbir şey dışarı çıkmadı. Kırk yaşında havlularımız, çarşaflarımız var. Türkiye’nin en büyük gazete arşivi herhalde bizdedir. Pazar fileleri, naylon torbalar, rengi sararmış manasız resmi evrak, boş mürekkep şişeleri, ufacık kalmış kurşun kalemler fışkırıyor nereye el atsanız. Gardırobumuz kaç kapılı biliyor musunuz? Tam 16 kapılı. Hiç 16 kapılı gardırop gördünüz mü?’
Bu kişilere herhangi bir şeyi atmak aşırı sıkıntı verir. Evlerini bir depoya dönüştürürler. Büyük gardırop sığdıracak mekanı olmayanlar istifleme aracı olarak ya kutuları kullanırlar ya naylon torbaları. Hanelerinin her köşesinde içleri ıvır zıvır dolu naylon torbalar, mukavva kutular bulunur.
Aslında sakladıkları nesnelerin maddi veya manevi açıdan değersiz olduğunu, işe yaramadığını kabul ederler biriktiriciler. Çoğu hiçbir zaman da dönüp bakmaz depoladıklarına. Ama atamazlar yine de.